Γίνε δασκάλα να ξενοιάσεις

(26/9...Περιμένοντας ακόμα την πρόσληψη)

Γίνε δασκάλα να ξενοιάσεις, της έλεγαν όλοι μετά από τον πολύ καλό βαθμό που έβγαλε στις πανελλαδικές. Και να τώρα διορισμένη να κάνει την καλύτερη δουλειά του κόσμου. Βέβαια, ταλαιπωρήθηκε πολλά χρόνια με τις μετακομίσεις από ‘δω κι από ‘κει και με το να μην ξέρει πού και αν θα δουλέψει την επόμενη χρονιά, αλλά δε βαριέσαι, σκέφτηκε, άξιζε τον κόπο. Ήπιε γρήγορα τον καφέ της διαβάζοντας το άρθρο σχετικά με τις επικείμενες μειώσεις των μισθών των εκπαιδευτικών και έφυγε για το σχολείο.
Σήμερα θα είναι μια δύσκολη μέρα γιατί θα συζητήσει με τους γονείς του Πέτρου, ενός παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες και ψυχολογικά προβλήματα. Εύχεται να είναι συνεννοήσιμοι άνθρωποι, για το καλό του μικρού…

Φεύγοντας από το σχολείο αγόρασε από το φαρμακείο καραμέλες… «Αχ αυτά τα διαολάκια, πάλι μου έκλεισαν τον λαιμό»…. Έδωσε το ενοίκιο στον σπιτονοικοκύρη και γύρισε σπίτι. Το απόγευμα είχε αρκετή δουλειά, έπρεπε να διορθώσει τις εκθέσεις και να ετοιμαστεί για την παρουσίαση του μαθήματος της Ιστορίας, χρειαζόταν μερικές πηγές ακόμα…. Σκέφτηκε όμως ότι έπρεπε να πεταχτεί να αγοράσει μερικά υλικά για το αυριανό πείραμα και την χειροτεχνία, αποκλείεται να θυμηθούν να τα φέρουν όλα τα πιτσιρίκια!

Το βράδυ, αφού έβαλε το φαγητό στον φούρνο για την επόμενη μέρα, καθάρισε λίγο το σπίτι και πήρε τηλέφωνο στην οικογένειά της. Πάντα την δυσκολεύει αυτή η στιγμή… «Μην κλαις αγάπη μου, πλησιάζει η Παρασκευή, θα έρθει η μαμά…»

Την επόμενη μέρα βγήκε για φαγητό με μερικούς φίλους της από το νησί αλλά χρειάστηκε να φύγει λίγο νωρίτερα επειδή είχε να ετοιμάσει ένα διαγώνισμα για την επόμενη μέρα. «Χαρά στο κουράγιο σου, να σκοτώνεσαι στη δουλειά για τα ψίχουλα που παίρνεις!». «Ναι αλλά κάνω την καλύτερη δουλειά του κόσμου», χαμογέλασε.

Σκέφτηκε πως πρέπει να αρχίσει να οργανώνεται για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου και άρχισε να σημειώνει τις δουλειές της «Μάλλον πρέπει να πάω και μερικά απογεύματα στο σχολείο για τα σκηνικά, δεν βγαίνει αλλιώς»…. Οι πόνοι όμως στο στομάχι συνεχίζονται. «Είναι από το άγχος» τη διαβεβαίωσε ο γιατρός, «ηρέμησε λίγο».

Στην επιστροφή για το σπίτι σταμάτησε στο καφέ να δει κάτι γνωστούς. «Τι ανάγκη έχετε εσείς; 2 μήνες κάθεστε το καλοκαίρι. Ποιος άλλος δημόσιος υπάλληλος το κάνει αυτό;»

Ναι, έχει δίκιο. Αλλά από την άλλη…. Ποιος άλλος δημόσιος υπάλληλος κάνει όλα τα παραπάνω;