Σαν παραμύθι…

(19/9...περιμένοντας την πρόσληψη!)

  Το αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο είναι  «Τα μαγικά μαξιλάρια» του Ευγένιου Τριβιζά και το διαβάζω στα παιδάκια μου κάθε φορά που αναλαμβάνω μικρή τάξη (μάλλον πρέπει να χρησιμοποιήσω Παρατατικό: διάβαζα, αναλάμβανα, κι ένας θεός ξέρει αν και πότε θα επιστρέψω ξανά στον Ενεστώτα). Η ιστορία με λίγα λόγια είναι η εξής: Σε μια μακρινή χώρα, την Ουρανούπολη, βασίλευε ένας μισητός άρχοντας, ο Αρπατίλαος.

Ο βασιλιάς αυτός έγραφε νόμους τρομερούς κι απαίσιους, νόμους που υποχρέωναν τους πολίτες να δουλεύουν σκληρά στα ορυχεία, που καταργούσαν τις Απόκριες και τα πάρτι, που απαγόρευαν τον λόξιγκα, το φτέρνισμα, το ξύσιμο της μύτης, το κατακόρυφο κ.α. Τα πάρκα και οι παιδικές χαρές έκλειναν και στη θέση τους στήνονταν φυλακές και εργοστάσια κατασκευής λουκέτων. Οι Κυριακές άλλαζαν όνομα, λέγονταν πλέον Προδευτέρες και δεν ξεχώριζαν στο παραμικρό από τις κανονικές Δευτέρες. Οι νόμοι ήταν τόσο πολλοί που όλο και κάποιον θα παραβίαζαν οι υπήκοοί του και έπρεπε να πληρώσουν βαρύ πρόστιμο ή να μπουν φυλακή,με  το δίκιο τους λοιπόν μισούσαν τον Αρπατίλαο και τον κορόιδευαν όταν τον έβλεπαν. Ο ίδιος αναρωτιόταν γιατί δεν τον αγαπάνε οι υπήκοοί του και οι σύμβουλοί του του εξήγησαν πως φέρονται έτσι επειδή ακόμα ονειρεύονται τα βράδια και συγκρίνουν τα όμορφα όνειρά τους με την πραγματικότητα . Έτσι αποφάσισαν να κατασκευάσουν  τα εφιαλτικά μαξιλάρια: μαξιλάρια παραγεμισμένα με ό,τι πιο φριχτό μπορεί να φανταστεί κανείς, που έκλεβαν τα όνειρα των πολιτών, γέμιζαν τον ύπνο τους με εφιάλτες κι έτσι δεν είχαν πλέον κουράγιο να βγάλουν ξανά τη γλώσσα τους στον Αρπατίλαο. Το τρομερό αυτό μυστικό το έμαθαν οι μικροί μαθητές του σχολείου και αποφάσισαν να φτιάξουν τα αντι-εφιαλτικά μαξιλάρια με ό,τι αγνό και όμορφο τους είχε απομείνει. Έτσι, κατάφεραν να επαναφέρουν τα όμορφα όνειρα, με τα οποία βρήκαν τη δύναμη να διώξουν τον κακό άρχοντα, να γκρεμίσουν τις φυλακές και τα συρματοπλέγματα και να ζήσουν τη ζωή που είχαν ονειρευτεί.

   Γελούσαν και ξαφνιάζονταν τα παιδάκια μου ακούγοντας τους νόμους του Αρπατίλαου, χωρίς να υποψιάζονται πως κάτι τέτοιο συμβαίνει και σε μια άλλη πραγματική χώρα, όπου κι εκεί οι πολίτες έχουν λυγίσει από τους  αβάσταχτους φόρους και στενάζουν υπό το βάρος των αιματηρών περικοπών που έχουν υποστεί στους μισθούς τους. Δεν έχουν εφιαλτικά μαξιλάρια στα σπίτια τους, αλλά έχουν κάτι άλλο, πιο τρομακτικό, κάτι κουτιά στα σαλόνια τους που από μέσα ξεπηδούν τέρατα και τους τρομοκρατούν, στοιχειώνουν τον ύπνο τους και μαυρίζουν την ψυχή τους. Είναι όλοι τόσο βυθισμένοι στον φόβο και την αβεβαιότητα, γεγονός που τους καθιστά ανήμπορους στο να προβάλλουν αντίσταση.  Οι άρχοντες κι εκεί αναρωτιούνται πώς γίνεται και ενώ έχει μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, οι πολίτες είναι ακόμα δυσαρεστημένοι.  Δε χτίζονται φυλακές αλλά κλείνουν σχολεία και όσα μένουν ανοιχτά μοιάζουν με φυλακές όπου κρατούνται όμηροι μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί…. Στην Ουρανούπολη τα κατάφεραν οι μαθητές, το σχολείο, η παιδεία…. Μπορούμε άραγε να φτιάξουμε κι εμείς αντι-εφιαλτικά μαξιλάρια; Μας έχει απομείνει κάποια χαραμάδα θάρρους, ελπίδας και αξιοπρέπειας; Μπορούμε να κερδίσουμε ξανά τα όνειρά μας που τόσο βίαια μας άρπαξαν; Μα φυσικά! Τα όνειρα δε σβήνουν έτσι εύκολα… Περιμένουν και γιγαντώνονται και γίνονται λαίλαπα και αλλάζουν τον κόσμο… Και ίσως να ζούμε κι εμείς τώρα ένα παραμύθι, που θα το διαβάζουν παιδιά και θα απορούν και θα χαίρονται που δε ζουν κι εκείνα έτσι…

Μια φορά κι έναν καιρό στην Ελλάδα…