Ποιος μπορεί να απαντήσει;

  Ποιος μπορεί να δώσει μια απάντηση στα λόγια της; Ποιος μπορεί να της εξηγήσει γιατί έγινε ό,τι έγινε; Ποιος ευθύνεται για αυτό; Δε γνωρίζω ποια ήταν η κατάσταση του παιδιού και τι προβλήματα αντιμετώπιζε. Σίγουρα όμως ο φόβος του τέρατος που ονομάζεται “πανελλήνιες εξετάσεις” του έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην ταλαιπωρημένη ψυχούλα του.

  Όχι, δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως το παιδάκι οδηγήθηκε εκεί επειδή σίγουρα ήταν άρρωστο. Δεν το πιστεύω επειδή μπορώ να μπω στη θέση του και στη θέση όλων των παιδιών που περνάνε αυτό το μαρτύριο. Έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε που υποβλήθηκα κι εγώ σ’ αυτή τη δοκιμασία και τη θεωρώ την πιο ψυχοφθόρα κατάσταση της ζωής μου. Λένε ότι οι μαθητές στην Ελλάδα είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Λάθος. Οι μαθητές στην Ελλάδα δεν εργάζονται απλά, υπόκεινται σε βασανιστήρια. Ατελείωτες ώρες διαβάσματος, ελάχιστος ύπνος, πρόχειρο και συχνά κακής ποιότητας φαγητό (όταν τρέχουν όλη μέρα στα φροντιστήρια), απότομη αύξηση ή μείωση σωματικού βάρους, έλλειψη ανάπαυσης και ψυχαγωγίας, πονοκέφαλοι και άλλα σωματικά προβλήματα. Αυτά είναι τα εύκολα… Εκείνο που τους σακατεύει σωματικά και ψυχικά είναι το άγχος.. Άγχος και πίεση από παντού. Δε ζούνε μέσα σε γυάλα, βλέπουν και αφουγκράζονται τα πάντα. Όλη η κατάσταση που επικρατεί γύρω τους, οι φόβοι και οι ανησυχίες των γονιών τους και ολόκληρης της κοινωνίας, η φτώχεια, η απογοήτευση, η αβεβαιότητα και ο τρόμος της ανεργίας διοχετεύονται στην ψυχοσύνθεσή τους. Έτσι, οι πανελλαδικές εξετάσεις φαντάζουν ως ο μοναδικός δρόμος για να πετύχουν κάτι στη ζωή τους. Η μόνη ελπίδα να ευτυχήσουν. Η μόνη διέξοδος…

  Αφιερώνουν λοιπόν 2-3 χρόνια από τη ζωή τους, από την παιδική ηλικία τους σε έναν και μοναδικό σκοπό: Να μπουν σε μια σχολή, οποιαδήποτε σχολή. Συσσωρεύουν εκατομμύρια πληροφορίες στο κεφάλι τους (σε καμία περίπτωση δεν τις ονομάζω γνώσεις) και προσπαθούν να τις αποστηθίσουν για να βρουν μετά δουλειά. Δεν απαντούν πλέον με ευκολία στην ερώτηση “Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις”, τα όνειρά τους αρχίζουν και φθίνουν, είναι πολυτέλεια πλέον να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους σε μια τέτοια κατάσταση. Βάζουν τα δυνατά τους για να πετύχουν το παραμικρό, ένα χαρτί να πάρουν στα χέρια τους που θα τους βοηθήσει να κερδίσουν μια θέση στην ανεργία... Και το χειρότερο είναι πως το ξέρουν και αυτό.

  Αν αποτύχουν στις εξετάσεις, τελείωσαν όλα… Αν επιτύχουν, δεν κερδίζουν τίποτα… Όσοι είναι δυνατοί το αντέχουν (για πόσο;)… Οι αδύναμοι λυγίζουν και σπάνε… Δε χρειάζεται να είσαι άρρωστος από πριν, μπορούν να σε αρρωστήσουν οι εξετάσεις…

Θα έγραφε για την ανθρωπιά… Ποια ανθρωπιά το κάνει αυτό στα παιδιά της;

Καλό παράδεισο να έχει…