Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις…

Άλλη μια σχολική χρονιά τελείωσε… Όπως όπως, κουτσά στραβά… και με πολλές άλλες παρόμοιες εκφράσεις, αλλά τέλειωσε! Καλό καλοκαίρι σε όλους μας, μαθητές και δασκάλους! Ώρα για ξεκούραση και διακοπές… Και μετά; Τι θα γίνει όταν τελειώσουν οι βουτιές; Χιλιάδες από εμάς (αναπληρωτές γενικής και ειδικής αγωγής, ειδικοτήτων κ.α.) δεν έχουμε ιδέα για το μετά! Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ να διαχωρίσω τη θέση μας από εκείνη των μόνιμων συναδέλφων μας, κι εκείνοι ταλαιπωρούνται κάθε χρόνο και περισσότερο, απλά τυχαίνει να γνωρίζω σε βάθος τη δική μας δυστυχία! Θα δουλέψουμε εμείς του χρόνου; Πότε θα προσληφθούμε; Πού θα μας καλέσουν; Θα έχει θέση εκεί για εμάς ή θα μας στείλουν πάλι πακέτο σε άσχετο με τις επιλογές μας μέρος;

Θα αρχίσουμε πάλι να μετράμε αντίστροφα τις μέρες μόλις μπει ο Σεπτέμβρης. Θα μπούμε πάλι σε κατάσταση αναμονής, περιμένοντας τους δικούς μας Βαρβάρους… μια αναμονή που για πολλούς διαρκεί μέχρι τον Δεκέμβρη και ακόμα παραπέρα. Κι όμως, πάλι θα είμαστε εκεί, με μια βαλίτσα στο χέρι… Έτοιμοι να αφήσουμε πάλι πίσω την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τον τόπο μας… Έτοιμοι να καλύψουμε κενά στα σχολεία των πιο απομακρυσμένων και δύσβατων περιοχών της χώρας. Έτοιμοι να αλλάξουμε για άλλη μια φορά σπίτι και ζωή μέσα σε 2 μόνο μέρες… Έτοιμοι να μπούμε για άλλη μια φορά σε ομηρία - κι αν σ ’αρέσει, αλλιώς… υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι πίσω για να πάρουν τη θέση σου. Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς βγήκαμε από τις σχολές και είπαμε «2 χρονάκια το πολύ και μετά διοριζόμαστε!». Και τα 2 χρόνια έγιναν 6, έγιναν 7, έγιναν 8 και θα γίνουν ακόμα περισσότερα. Χρόνια γεμάτα αβεβαιότητα και χωρίς καμία προοπτική. Χρόνια στα οποία “οργώνουμε” τη χώρα χωρίς να φαίνεται πουθενά η προϋπηρεσία μας και με μηδενικό υπόλοιπο στον τραπεζικό μας λογαριασμό.

Τώρα βέβαια θα μου πει κάποιος «Είσαι σοβαρή, κοπέλα μου; Άλλοι είναι χρόνια άνεργοι και παραπονιέσαι εσύ για τη συχνή μετακίνηση;» Ίσως έχει δίκιο. Ίσως πρόκειται για αχαριστία. Ίσως πάλι είναι και η κατάντια μας. Κατάντια, αφού έχουμε μάθει να λέμε ευχαριστώ με τα ψίχουλα. Που αναστενάζουμε κάθε φορά με ανακούφιση λέγοντας “πάλι καλά”. Που χαιρόμαστε με το λιγότερα άσχημο. Που συγκρίνουμε την κατάστασή μας μόνο με κάποια αθλιότερη και όχι με κάποια καλύτερη. Που έχουμε ξεχάσει πώς είναι ο ανθρώπινος και αξιοπρεπής τρόπος διαβίωσης και αρκούμαστε απλά στην επιβίωση.

Ουφ! Πολλή μαυρίλα έπεσε! Και δε μας ταιριάζει η μαυρίλα! Ήρθε το καλοκαίρι! Ας το χαρούμε όσο μπορούμε! Ας αγκαλιάσουμε αύριο τους μικρούς μας “θησαυρούς” που με δάκρυα στα μάτια θα μας υπενθυμίσουν πως την αγάπη τους αυτή δεν μπορεί να μας τη στερήσει κανείς και πως μόνο για αυτά αξίζει να συνεχίσουμε. Ας απολαύσουμε ύστερα το μοναδικό χρονικό διάστημα της ζωής μας που ξέρουμε πού θα είμαστε! Και ας ελπίσουμε ότι έχουμε πιάσει ήδη «πάτο» και πως σε λίγο θα αρχίσουμε να αναδυόμαστε στην επιφάνεια... Υπέρμετρη αισιοδοξία, ε; Μπορεί… Επιστρατεύστε την κι εσείς πριν αρχίσει να φορολογείται κι αυτή. Και, πού ξέρετε, μπορεί να φθάσουν πάλι μερικοί απ’ τα σύνορα και να μας πουν πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν…

Καλό καλοκαίρι, Αναπληρωτάκια μου!