Σεφέρης για τη χούντα

«Προκόβουμε καταπληκτικά» είχε γράψει ειρωνικά ο Γιώργος Σεφέρης στην ατζέντα του την ημέρα του πραξικοπήματος. Ιστορική έμεινε η δήλωσή του κατά της χούντας την Παρασκευή της 28ης Μαρτίου του 1969: «Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου».

Ευτυχώς όμως δεν ξαναγύρισε στη σιωπή του. Μέσα από τα ποιήματά του έγινε ο εκφραστής της λαϊκής οργής εναντίον του καταπιεστικού καθεστώτος. Η κηδεία του σπουδαίου Έλληνα ποιητή και νομπελίστα στις 22 Σεπτεμβρίου 1971 έλαβε χαρακτήρα αντιδικτατορικής διαδήλωσης με τον κόσμο να έχει συγκεντρωθεί κατά χιλιάδες.
Στη νεκρώσιμη πομπή προς το Α' νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το απαγορευμένο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, σε στίχους Σεφέρη, από το ποίημά του "Άρνηση":

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι·
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της·
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβύστηκε η γραφή.

Mε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

Πάνω σε ένα από τα στεφάνια στο φέρετρο του ποιητή η ταινία έγραφε: "Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα" κάνοντας φανερό το γεγονός ότι και νεκρός ο Σεφέρης θα συνεχίσει να "μιλάει" υπέρ της ελευθερίας του λαού.