Θέλω να διοριστώ;

Αφού σώθηκα από τον ιστορικό χιονιά κι εκεί που προσπαθούσα να ζεστάνω το παγωμένο σπίτι μου και να ετοιμαστώ για να επιστρέψω στην παγωμένη τάξη μου, ξαφνικά πετάχτηκε στο μυαλό μου. Λίγο οι πηχυαίοι τίτλοι για μόνιμες (ξανά!) προσλήψεις εκπαιδευτικών, λίγο η επαναφορά του θέματος για γραπτό διαγωνισμό και ιδού το ερώτημα:

Θέλω να διοριστώ;

Όχι, δε με χτύπησαν τα εορταστικά φαγοπότια στο κεφάλι! Και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο ερώτημα ταλανίζει και χιλιάδες συναδέλφους μου. Ποιους; Όλους εκείνους που αισίως διανύουν την τέταρτη ή την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους κι έχουν απαυδήσει από αυτό το… πώς το λένε για να μας παρηγορούν; «κάθε χρόνο γνωρίζετε καινούριους τόπους και ανθρώπους»!

Ας πάρουμε όμως ως σενάριο την απίθανη περίπτωση των διορισμών.

Αν μας διορίσουν κοντά στο σπίτι μας, έχει καλώς (εδώ γελάνε και οι χιονόμπαλες). Αν όμως όχι; Θα μπορούμε να συντηρήσουμε και δεύτερο σπίτι στην άλλη άκρη της γης; Κι αν δεν είναι σε θέση η οικογένειά μας να μετακομίσει μαζί μας; Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να εμπλακούμε σε έναν δεύτερο κυκεώνα μετακινήσεων και δυσκολιών; Πόσα αποθέματα υπομονής έχουμε ακόμα για τα χρόνια που θα μας «ξεχάσουν» στον τόπο διορισμού μέχρι να έρθει η πολυπόθητη μετάθεση;

                                                     

Δεν μπήκα καν στον κόπο να διαβάσω τα παραπάνω άρθρα. Δε με συγκινούν πλέον. Για ΑΣΕΠ ούτε λόγος. Ούτε και χρόνος. Για διάβασμα εννοώ. Έχω να ασχοληθώ με την τάξη μου, για την οποία κρίνομαι κατάλληλη τα τελευταία 8 χρόνια.

Για τους λόγους αυτούς δεν είμαι βέβαιη για την απάντηση στο ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου. Ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσω πλέον να κυνηγάω τη δουλειά μου και να αρχίσω να κυνηγάω τη ζωή μου!

Αλλά έχω πολυυυυύ καιρό ακόμα μπροστά μου για να αποφασίσω!

Μέχρι τότε… καλή χρονιά να έχουμε!